Nöbetçi Eczaneler
Zonguldak’ta Türkiye Taşkömürü Kurumu (TTK) Armutçuk Kurum Müdürlüğü’nde nakliyat şefi olarak vazife yapan, iki çocuk babası 45 yaşındaki Cemal Yalçın, 19 yıllık madenci. 6 Şubat 2023’te meydana gelen Kahramanmaraş merkezli zelzelelerin akabinde mesai arkadaşlarıyla birlikte süratle afet bölgesine ulaşarak arama kurtarma çalışmalarına katıldı.
Görev yerleri, Hatay’ın Kırıkhan ilçesindeki Mimar Sinan Mahallesi’ndeki Özpınar Sitesi’nin enkazıydı. 8 katlı binanın yıkılması sonucu oluşan yıkıntılar ortasında umut arayan Yalçın, bir çığlık sesiyle harekete geçti. Enkaz başında yardım isteyen Emre Çeltik’in sesini duydu. Emre, ağabeyi Mehmet Çeltik’in molozların altından gelen sesini işitmişti. Madenciler çabucak müdahale etti ve ikinci günün sonunda Mehmet Çeltik ile 14 yaşındaki kızı Ayşe Ezgi, sağ kurtarıldı.
Ancak Mehmet Çeltik için zelzelenin bilançosu ağırdı: Eşi Saniye ve kızları Birgül ile Ezel hayatını yitirmişti. Onların cansız vücutları de Yalçın ve arkadaşları tarafından çıkarıldı.
YIKINTILAR ORTASINDA DOĞAN BİR KARDEŞLİK
O günden sonra Yalçın ve Çeltik ailesi ortasındaki bağ yalnızca bir kurtarma operasyonunun sonucu değil, gerçek bir kardeşliğe dönüştü. Yalçın, Hatay’a gidip aileyi bayramlarda ziyaret etti; telefonda daima görüştüler. Bu dostluk vakitle daha da derinleşti.
Depremde vazife alan, binası sağlam kalan ve vinç operatörü olarak arama çalışmalarına dayanak veren Yaşar Eryürek de bu bağın bir modülü oldu. Çeltik kardeşler ve Eryürek, Zonguldak’a birinci sefer geldiklerinde Cemal Yalçın’ın Gümeli beldesindeki konutunda konuk edildi. TTK Genel Müdürlüğü ve Armutçuk Kurum Müdürlüğü’nü ziyaret ettiler, Türkiye’nin birinci ve tek Maden Müzesi’ni gezdiler. Madencilerin çalışma kurallarını tecrübe ocağında şahsen gözlemlediler.
Karadeniz tabiatının içinde fındık bahçelerinde dolaşan konuklar, madenci Cem Kılıç’ın tulum performansıyla da duygusal bir an yaşadı.
“ONLARCA KİLOMETRE YOL GELDİLER, LAKİN ARTIK AİLEMİZDEN FARKLARI YOK”
Yalçın, o günleri şu sözlerle anlattı:
Deprem bölgesine birinci ulaşan ekiplerdendik. 10 gün boyunca hiç durmadan çalıştık. 22 canı kurtardık. Çeltik ailesiyle bağımız, öz kardeşten farksız. Bayramda bir gece kalıp dönecektim ancak o kadar içten, o kadar sıcak karşıladılar ki 8 gün kaldım. Sonra tekrar ailemle birlikte gittim. Kızım yok lakin Ayşe Ezgi ve Ayşe Buğlem’i kendi evladım üzere görüyorum. Allah ömür verdiği sürece bu bağı koparmayacağız.
Madenciliğin, zorluğu kadar cüret ve özveri gerektiren bir meslek olduğunu vurgulayan Yalçın, “Yer altı bizim hayat ideolojimiz. Göçükler, karanlık alanlar… Biz buna alışığız. Rabbim bir daha bu türlü acılar yaşatmasın lakin dostluklarımız daim olsun” dedi.
“AĞABEYİM ÜZERE OLDU”
Mehmet Çeltik de hislerini şöyle lisana getirdi:
“Ne desem az kalır. Cemal abi artık ailemizden biri. Bizi burada çok hoş ağırladılar. Ortamızda aralık yok artık, yalnızca sevgi var. Bu bağ ömürlük.”
Deprem sırasında ağabeyini kurtarmak için çırpınan Emre Çeltik ise o anları şöyle anlattı:
Umudumu yitirmiştim. Oturup dinlenmek isterken elim bir boşluğa geldi. ‘Sesimi duyan var mı?’ diye bağırdım. Ağabeyimin sesi geldi: ‘Buradayım.’ Çabucak madencilere haber verdik. Koşa koşa geldiler, canla başla çalıştılar. Bugün hâlâ ayakta isek, bu onların sayesinde.
Madenciler bizim için yalnızca kurtarıcı değil, artık can dostlarımız. Kendi canımız ne ise onlar da o.
Vinç operatörü Yaşar Eryürek ise, “O gün omuz omuza verdik. Artık tıpkı sofrayı paylaşıyoruz. Birbirimizle gurur duyuyoruz” diyerek dostluğun manasını özetledi.